ورودی های جدید از ما نشنیده بگیرید!/ بعله خدمتتون عارضم که...ایشون خعلی با کلاس تشریف دارن .اول مهر رو می گم. اصلا واسه خودش برو بیایی داره که نپرس! اول مهر از اون دسته تاریخ هایی هست که آدم نباید راحت از کنارشون بگذره و اصلا نمی تونه که بگذره .و کلا هم قضیه ی خعلی پیچیده ای داره . اول مهر برای کلاس اولی ها سی و یک شهریور و برای دانشجو ها هفته ی دوم مهره و اصلا از قدیم گفته اند یه اول مهره و یه دانشجو! نه اینکه اول مهر، اول مدرسه ها نباشه ها...نه! کور شه چشم اون کسی که نتونه خوشی(؟!) بچه مدرسه ای ها رو تو این روز ببینه!

اما خوب,ما دانشجو ها یه جور دیگه ای به این روز ارادت داریم. از شیرینی خواب تا لنگه ظهرش اونم بعد از کلی دوندگی واسه خوابگاه  بگیر تاااااااا لذت دو دره کردن کلاس ها که با دنیا عوضش نمی کنیم , تک تکشون برامون عزیزه.

مسئله ای لاینحلی که در مورد این روز وجود داره و حتی انیشتین هم نتونست جوابی براش پیدا کنه , قضیه ی نسبیت روز اول مهره که می تونه از یه روز تا یه هفته و به روایتی دو هفته بسط پیدا کنه !

از شگفتی های دیگه ی این روز اینه که حال و هوای پاییزی-تابستانی-بهاری داره!بعله! یه همچین روزیه اول مهر. دانشجویان عزیزی که میان سر کلاس (داریم مردم؟!) توی این روز هنوز حال و هوای تابستون و تعطیلات رو دارن و وقتی میان سر کلاس ذهن مبارکشون هنوز کامل لود نشده از اون طرف بعد از سه ماه دلتنگی دوباره دیدار هاشون تازه شده که این خودش کان هو روزهای بعد از سیزده بدره. بالاخره  بعد از اینکه اول مهر -که گزارش شده در بعضی نقاط حتی تا هفته ی سوم ترم هم ادامه پیدا کرده - نرم نرمک رضایت می ده که بره؛ می رسیم به بحث شیرین روز دوم مهر!

یعنی دوره ای که دانشجو های عزیز کم کم از خواب زمستونی شون بیدار می شن و همچین یه تکونی به خودشون می دن. مممممثلا مممممکنه جزوه هایی رو که اساتید اول ترم معرفی کرده ن تهیه کنن. ولی خدای نکرده زبونم لال حتی محض چک کردن کیفیت فتوکپی ها هم کسی لای این جزوات رو باز نمی کنه.

بعله. از اونجا که فقط اول مهره که این قدر مهمه و این قدر واسه خودش دبدبه و کبکبه داره و به جای یه روز ,چند روز طول می کشه, بقیه روزهای ترم به همون سرعتی که دانشجو جماعت از کلاس جیم می زنه ,خعلی تکراری , یکی یکی سپری می شن و خعلی زود ایام کذایی آخر ترم میان سراغ دانشجو و به این ترتیب , این گونه ی شاد از بچه ی آدم که توپ هم تکونش نمی داد ,مجبور می شه برای پاس کردن امتحانات ولو به صورت ناپلئونی , به سخیف ترین کارها از خوندن جزوه ها گرفته تا گوش دادن به صحبت های استاد اونم بعد از تایم ناهار تن بده، که گفته می شه این دومی بعد از کار توی معدن سخت ترین کار دنیاست. این موجود مفلوک همه ی این کارها رو می کنه تا عجالتا یه نمره ای بیاره و به این ترتیب, آخر ترم هم بالاخره به هر جون کندنی که شده , و با همه ی خوبی ها و بدی هاش تموم می شه.

هشت ترم - یا شاید هم برای بعضی ها که دل کندن از دانشگاه براشون خعلی سخته- نه ترم,حتی زودتر از سرعت پر شدن کلاس های تربیت بدنی ؛ به همین منوال می گذره. خو خاص ترین نسل جامعه به عادی ترین حالت ممکن روزشون رو شب می کنن تا اینکه فارغ التحصیل شن و دانشجویی رو مثل رخت و لباس جشن فارغ التحصیلی از تنشون می کنن و میندازنش توی همون دانشگاه .

اما کاش می فهمیدیم که حتی بعد از فارغ التحصیلی ما بازهم  دانشجو می مونیم. کاش می فهمیدیم  که بازهم در دانشگاه زندگی ,شاگردیم .و ای کاش می فهمیدیم که باید حداقل این چند ترم باقی مونده از عمرمون رو با معدل الف پاس کنیم...

کاری از گروه نشریه کانون مهدویت دانشگاه فردوسی مشهد

شبستان/ حجت‌الاسلام والمسلمین حسین انصاریان، در کتاب "معاشرت" به بیان خاطره‌ای پرداخته است که خواندنی است: در محل زندگیم در تهران جوانى را می‌شناختم که از هیچ فسادى چون قمار و مشروب و رابطه نامشروع و پایمال کردن حق مردم امتناع نداشت و در میان آشنایان او نیز کسى نبود که بتواند او را از منجلاب فساد نجات دهد.

روزى براى دیدن و زیارت مردى مؤمن که فوق‌العاده به او علاقه داشتم، رفتم; مردى که از اوصاف حمیده و حالات کریمه برخوردار بود و براى مردم منبعى از خیر و کلیدى براى حلّ مشکلات بود، آن جوان درحالى که سر به زیر داشت و معلوم بود آتش طغیانش فرو نشسته و در حدى به آداب دیانت و اخلاق انسانى آراسته شده، نزد او بود، از گفتگویش با آن مرد نشان می‌داد که تغییر حال داده و از راه شیطنت به جاده هدایت قدم نهاده است و از جاده انحراف به صراط مستقیم وارد شده است.

با دیدن وضع او برایم مسلّم شد که نَفَسى الهى و دمى عیسوى قلب مرده او را زنده کرده و به راه خدا هدایتش نموده و او را از چاه هلاکت به درآورده و از منجلاب فساد نجات داده است.

از او پرسیدم چه پیش آمدى اتفاق افتاده و چه حادثه اى زیبا رخ داده که از شیطان و شیطنت بریدى و به حق و حق پرستان پیوستى؟

گفت : شب جمعه اى مست و لایعقل از کاباره اى به خانه می‌رفتم، در مسیر راه بر اثر خوردن زیاد مشروب و مستى بیش از اندازه کنار پیاده روىِ خیابان به زمین افتادم هوا گرگ و میش بود، کم کم داشتم از مستى و بیهوشى خارج می‌شدم، دیده باز کردم، دیدم روحانى با محبّتى سرم را به دامن گرفته و مرا نوازش می‌کند، از من خواست بپا خیزم و همراه او به مسجدى که نماز می‌خواند و هر صبح جمعه دعاى ندبه داشت بروم.

با شرمسارى و خجالت به او گفتم با این حال و وضعى که دارم مناسب مسجد نیستم!

گفت: اتفاقاً با همین وضع، مناسب مسجدى! با اصرار مرا به مسجد رفتن حاضر کرد، دست در دستم نهاد و مرا به مسجد برد، با محبت از من خواست وضو بگیرم و نماز بخوانم، پس از نماز مرا به دفتر مسجد برد و با دست خود برایم صبحانه آورد و از من خواست از سفره امام زمان تناول کنم شاید فضاى مسجد و نمازى که خواندم و لقمه اى که خوردم مرا درمان کند و به راه هدایت رهنمون شوم و سزاوار رحمت حق گردم.

" یَا أیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْکُم مَوْعِظَةٌ مِن رَبِّکُمْ وَشِفَاءٌ لِمَا فِى الصُّدُورِ وَهُدىً وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ؛

اى مردم! یقیناً از سوى پروردگارتان براى شما پند و موعظه اى آمده، و شفا است براى آنچه از بیماری‌های اعتقادى و اخلاقى در سینه‌هاست، و سراسر هدایت و رحمتى است براى مؤمنان".

بر اثر دلسوزى و هدایت آن روحانى وارسته، از انحراف نجات پیدا کردم و به راه خدا آمدم و با دخترى مؤمن ازدواج کردم و از هدایتم و زندگیم در سایه لطف خدا و هم‌نشینی و رفاقت با آن روحانى دلسوز کاملاً راضى هستم.

شایان ذکر است، ‌کتاب "معاشرت" تألیف استاد حسین انصاریان در سال 1384 برای نخستین بار منتشر شده است و به موضوعاتی همچون اسلام آیین کامل، جایگاه معاشرت، مسئولیت عظیم مربیان، دوستان حقیقی و دشمنان دوست نما، انتخاب آگاهانه، همنشینان پاک و ناپاک، معاشرت با اهل بیت و حقوق معاشرت می‌پردازد.

امشب...

آسمان سیاه و آسمانیان سیاه پوش شده اند...

فوج فوج ملائکه هبوط کرده اند و نقطه ای از زمین به نام بقیع را نور باران کرده اند...

و بقیع...گریان است...

گریان است و در انتظار جگر گوشه زهراست...

آری ماه برای همیشه در محاق رفته است و از کوچه های مدینه غم می بارد...گویا که عرش خدا ترک خورده است.

ای بقیع... ای مدفن دردانه های عالم.... ای راز دار اسرار الهی...

لب باز کن...

با من سخن بگو... از درد هایی که جگرت را به آتش کشیده است...

بگو که امشب میزبان کدام ستاره ای... بگو که امشب از برای کدام هستی از دست رفته از دیده خون فشانیم...

امشب خورشید ششم در خاک تو طلوع کرد...

السلام علیک یا جعفر بن محمد ایها الصادق یابن رسول الله...

ای آبرو مند درگاه الهی ، در پیشگاه خداوند ما را شفاعت فرما...

عبدالحليم جندي مي نويسد:

آن حضرت اعضاي خانواده اش را از رفتن روي بلندي باز مي داشت. روزي امام به خانه آمد.

يکي از کنيزکانش که کودک او را نگهداري مي کرد و با کودک بالاي نردبان رفته بود، تا چشمش به حضرت افتاد از خطايي که کرده بود هول شد و بدنش لرزيد و کودک از دستش به زمين افتاد و از دنيا رفت.

حضرت با چهره اي برافروخته بيرون رفت و هنگامي که سبب آن را از ايشان پرسيدند،

فرمود: رنگ چهره ام به سبب مردن کودک نيست، بلکه بدين جهت است که کنيزک از آمدن من به وحشت افتاد.

پس از آن به کنيز فرمودند: تو در راه خدا آزادي و از تو گذشتم.

حضرت صادق (ع) فرمود:
هرگز كسى به مقام بندگى خالص نمیرسد مگر آن‌كه تعريف كردن و بدگويى ديگران از او به نزدش برابر باشد، زيرا كسى كه در واقع و نزد خدا خوب و پسنديده است؛ با بد گويى و تكذيب مردم بد و ناپسند نمی شود. و كسى هم كه در حقيقت و در پيشگاه خداوند متعال پست و مطرود است؛ با تعريف و تجليل ديگران عوض نخواهد شد.
با تعريف و مدح كردن مردم خوشحال و مسرور مباش، زيرا مدح آنان مقام و مرتبت تو را نزد پروردگار متعال افزايش نداده، و تو را از آنچه محكوم به آن هستى و يا مقدر در باره تو است و يا از آنچه نبايد به تو برسد؛ بی نياز و بر كنار نمی كند. و از بدگويى و مذمت مردم نيز محزون و دلتنگ مباش، زيرا بدگويى آنان از درجه و مقام تو نمی كاهد و... و اكتفاء كن به شهادت پروردگار متعال و آگاه بودن او بر اعمال خوب و اعمال بد تو، چنان كه می فرمايد: و كفى بالله شهيدا.
مصباح الشريعة / ترجمه مصطفوى، متن، ص: 196

از خودت بگو

چند وقت است که از خودت خبری نداری؟!!

راستش را بگو...

کم پیدا شدی

وقتش رسیده که برخیزی...

سری به خودت بزنی...

خیلی وقت است خودت را تنها گذاشتی...

مگه نشنیدی که میگن «من عرفه نفسه فقد عرفه ربه»

بیا خودشناسی و خودسازی را با ما شروع کنیم

طرحمون خیلی راحته تا به حال جمع ما 3000 نفر شده

فقط کافیه عدد 1 را به 30002558000313 ارسال کنی

در طول دوره هم همراهتان هستیم

اگر اطلاعات بیشتر می خواهی به اینجــا سری بزن

شعار ما هم این سخن از پیامبر (ص) است که می فرمایند:

--

مي دوني وقتي خدا داشت بدرقه ام مي کرد بهم چي گفت ؟ جايي که مي ري مردمي داره که مي شکننت نکنه غصه بخوري تو تنها نيستي تو کوله بارت عشق مي ذارم که بگذري قلب مي ذارم که جا بدي اشک مي دم که همراهيت کنه و مرگ که بدوني بر مي گردي پيش خودم...

دنیا را بد ساخته اند!
کسی را که دوست می داری ، تو را دوست ندارد
کسی که تو را دوست دارد ، تو دوستش نمی داری
اما کسی که تو دوستش می داری و او هم تو را دوست دارد
به رسم و آیین زندگی به هم نمی رسند،
و این رنج است!
زندگی یعنی این ...!!

ای یگانه! ای بی همتا!  ای شنونده بر سکوت من!  ای آنکه در کائنات بزرگ خود بر انسانی همچون من دستور سجده داده ای!  ای خدا!  ای خدای مهربانی!  ای خدای خوبی!  ای خدای ارزن و گندم!  ای دهنده نعمت آب!   ای نقاش جهان و فلک!  ای زنده کننده جان و روح بیمار من!  ای خالق عقل و کمال!  ای خدای بزرگ!  ای رحمان!  ای رحیم! 

سلام اقا

دیشب شب قدر بود میدونم سال خوبی رو پشت سرم نزاشتم میدونم دنیا شده بود پر از بی شما بودن ها اقا کس دیگه رو غیر شما نمی خوام امسالمو مث پارسال نکن اقا من نمی خام گناه کنم تو کمکم کن.

میدونم عهد زیاد شکستم بارها تو رو بادنیا عوض کردم اقا ازم بگیر این دنیا رو.دنیارو بدون شما نمیخام اقا خودت دنیام شو

اقا من بدون همه عزیزام می تونم زندگی کنم اما به قران سخته بدون شما زندگی کنم

کاش این چن خطو بخونید کاش سر قرار بیاین کاش وبلاکمو ببینید

اقا از تمام زندگیم بیشتر دوستون دارم

اشک

آیت الله "سید محمدتقی موسوی اصفهانی" در کتاب گران سنگ "مکیال المکارم" خلاصه آثار و فواید و ویژگی‌هایی را که بر دعا کردن برای تعجیل فرج مترتب است، بیان می‌کند و ما هم به جهت این که کتاب مکیال المکارم به امر مطاع ولی عصر علیه السلام نوشته شده و کتابی مبارک و پر خیر است، مطالب آن را ذیلا نقل می‌کنیم.